"Wiedziałam, że on coś do ciebie czuje" - rozdział 1

Tej nocy nie mogłam zasnąć. Ja, Lucy Heartfilia, spędzałam tą ostatnią noc na misji w namiocie, który razem z Erzą, Carla i Wendy rozbiłyśmy na przeciw namiotu Natsu, Gray'a i Happy'ego. Tego dnia tyle się działo! Złapaliśmy złodzieja, który miał zamiar ukraść jeden z najcenniejszych obrazów we Fiore. Wynagrodzenie było wystarczające by pokryć czynsz za mieszkanie, którego jeszcze nie zapłaciłam. Męczyła mnie bezsenność. Nie wytrzymałam. Powoli, by nie obudzić innych, wyszłam z namiotu i usiadłam przy przygasającym już ognisku. Gdzieś w oddali słychać było pohukiwanie sowy. Noc była spokojna. Drzewa otaczające nas szumiały cicho. Usłyszałam czyjeś kroki. Instynktownie położyłam rękę na biodrze, gdzie zwykle trzymam pas z kluczami. Poczułam ukłucie strachu w sercu. Klucze zostawiłam w namiocie kiedy szłam spać. Przestraszona odwróciłam się, by zobaczyć czyje kroki słyszałam. Odetchnęłam z ulgą. Zobaczyłam znajomą mi dobrze sylwetkę.
- Nie strasz mnie tak, Natsu. - Powiedziałam odwracając się w stronę ogniska opatulając się kocem.
- Sorki, nie chciałem - odpowiedział Natsu siadając obok mnie.
- Ty też nie możesz zasnąć?
- Taaa. Happy z Gray'em strasznie chrapią.
Zaśmiałam się cicho. Natsu popatrzył na mnie i uśmiechną się. Spojrzał w niebo.
- Jestem śpiący, a jednak zasnąć nie umiem... Czemu muszę dzielić namiot z kimś takim jak ten lodowy idiota?! Ostatni raz jadę na jakąkolwiek misję z tym.. tym...!
- Zawsze tak mówisz. - powiedziałam uśmiechając się do niego, a on do mnie.
Zapadła niezręczna cisza. Sowa przestała huczeć. Nawet drzewa nie były kołysane przez wiatr. Natsu przerwał to.
- Co ta Juvia w nim widzi? Przecież to palant. 
- Przestań tak mówić. - pouczyłam go.
- Bo co?! Może go broniydbry...- Krzykną ale zasłoniłam mu usta ręką.
- Nie drzyj się tak!
- Zostaw mnie! - powiedział przez zęby zdejmując moją dłoń z jego ust.
I znów ta cisza. Natsu odwrócił się do mnie plecami. Poczułam się winna. Nie powinnam tak się zachować..
- Hej, Natsu? - zaczęłam siadając bliżej niego - Jesteś na mnie zły?
Chłopak spojrzał na mnie przez ramię. Potem usiadł znów normalnie i opierając się o duży kamień powiedział:
- Nie. Nie potrafię się na ciebie gniewać, Lucy.
Powiedziawszy to  obją mnie jedną ręką. Poczułam się trochę niezręcznie.
- Przestań.. Czuję się głupio - powiedziałam strącając jego rękę z ramienia.
- Czemu? Jesteśmy przyjaciółmi nie?
Nie odpowiedziałam, tylko wpatrywałam się głupio w ziemię. 
- No bo lubisz mnie, prawda? - Spytał patrząc się na mnie z lekkim zdziwieniem.
- No pewnie. Na-Nawet..
- Co nawet?
Poczułam, że się rumienie.
- N-Nawet .. bardzo. - powiedziałam spoglądając na niego.
- I ja ciebie też. - stwierdził uśmiechając się do mnie serdecznie. - Ale.. 
- Co ale? - spojrzałam na niego ze strachem.
- Powiedział bym to inaczej. - Przysuną się bliżej mnie i patrząc się mi w oczy cicho powiedział: Lucy, ja .. Kocham cię.
Po tych słowach zbliżył się jeszcze bardziej i nie zważając na moją pełną zdziwienia twarz, obejmując moje ciało.. Pocałował mnie. To było cudowne uczucie. Poczułam się jak jeszcze nigdy. Nie wiedząc czemu byłam szczęśliwa. Po tej cudnej chwili ciągle przytulając mnie wyszeptał:
- Nie mogłem tego dłużej w sobie tłumić. To było zbyt silne... Wybacz...
- Czy... Czy on mnie pocałował?! - spytałam samą siebie w myślach.
Natsu puścił mnie powoli. Usiadł spoglądając w ziemię. Zobaczyłam, że się rumieni. Zrozumiałam. Ja też go kochałam. Ciężko było mi to sobie uświadomić. 
Przytuliłam go i powiedziałam:
- Niepotrzebnie to ukrywałeś, Natsu. Naprawdę. - powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego. Odpowiedział mi niepewnym uśmiechem.

*

Kiedy wróciliśmy do gildi, musiałam o tym komuś opowiedzieć. "Wiedziałam, że on coś do ciebie czuję" - powiedziała Wendy gdy powiedziałam jej to.